Ve yine gözümde beliren bir sahne ve beni benden alan…  Bu aralar sık sık sorgular oldum nerde bu insanlık diye! Nerde merhamet, Nerde vicdan, Bunlar bizlerde var olan şeylerdi aslında ne oldu bize…! Nasıl izler olduk bunları böyle tepkisiz ve hissiz. Bir adam elinde cansız bir bebek cesedi kafası bedeninden ayrılmış, kollar kopmuş içler acısı bir sahne Ve bu insanlığa resmedilmiş, Hani bir muhteşem doğa resmi gibi gayet profesyonel. Buna herkes şahit olsun görsün diye yayınlanmış dört bir yana Bizim görmediklerimizde var tabi. İşte tamda burada, kendime sitem ediyorum. Derdim var diye canım falan sıkılıyor bazen ya, Şimdi söyleyin. Hangi derdimize yanalım, Hangi can sıkıntılarımıza sarılalım? Utanıyorum, insan olmaktan duygusuzlaşmaktan, hissizleşmekten İçim ürperiyor... Ve o an dilimde bir dua Taaa derinlerden... Allah'ım insanlara insanlığı hatırlat. İçimde kabaran onlarca söz var ve ben sadece susmak istiyorum. Derin bi suskunluk... Susarak feryad ediyorum duy beni ey insanlık. Ve sonra bitmiyor Biraz rahatlamak isterken Tekrar yeni sahneler İnsanlar ölüyor, Ormanlar yanıyor, İçindeki binlerce canlı diri diri ateşlerin içinde... Ve tekrar sorguluyorum, Ne yapabiliriz diye. Dört bir yandan olumsuzluklar sanki yaşananlar bize bir şey anlatmak istercesine. Nerdeyiz biz. Biz değilmiydik akıl sayesinde taaa asırlardır izler bırakan, ayakta kalan. Şimdi ne oldu da düşünmeyi akletmeyi bir kenara bırakır olduk. İçimizde güzelliklerinde olduğu muhteşem bir kalp taşıdığımızı nasılda hissetmiyoruz anlamıyorum. Biz ne zaman düşüncesizce davranmayı, merhametsizce yaşamayı seçtik? Ve bence herşeye rağmen içimizdeki ölmeyen insanlığı çıkarıp herşeyi değiştirebiliriz. Ve rengarenk çiçekler gibi rengarenk düşünceler, Hep var olmalı diyorum. Ve değerlerimiz, Biz bu değerleri yıllara taşıyacaktık. Şekillendirip renklendirecektik. İz bırakanlar olacaktık, İzleri silenler değil.... Yaşanan tüm insanlık dışı kötü olaylara sitem ediyor ve kınıyorum...