Eskiden bu ülkede insanlar yılbaşını kutlardı. En eski hatırladığım bir anektodu paylaşayım. Ama öncesinde biz nasıl yaşardık, anlatmalıyım.   Urfa'nın kadim mahallelerinden Hekimdede'deydi evimiz. Büyükçe bir avlusu ve üç odası olan evimizde, büyük oda dedemle ninemin, diğer odalardan biri ortanca amcamgilin ve bir oda da bizimdi. Her bir odada bir aile ve hep birlikte büyük aile. Çoğunlukla Urfa halkı o şekilde yaşardı. Oda dediğim hem yatak odası, hem misafir odası, hem oturma odası hem de yemek odası yani. Hepsi bir arada. Avludan düz ayak bir kapıyla girilen odada en baş kısımda ebeveyn karyolası, beride bir duvarın önünde kanepe diğer duvarın önünde yere serili minder ve orta yerde halı. Duvarlarda takvim, çerçeveli resimler bir de pikap yahut radyo konulan yüksekçe bir mesafede (Hani biz çocukların elinin ulaşamayacağı yükseklikte) bir raf. Kapı yanındaki pencere avluya, karyola tarafındaki pencere de sokağa bakıyor. Evimiz, yuvamız bu. Diğer odalar da benzer şekilde. Ve kahvaltı çoğunlukla odalarda müstakil yapılırken bilhassa akşam yemeği dedemlerin odasına kurulan büyük sofrada, büyük aile olarak hep birlikte. Şimdiki neslin en fazla bayram sofrasında görebildiği büyük aile sofrası, bizde her akşam kurulurdu.   Evet bizim zamanımızda her aile kocaman aileydi; dedeler, nineler, babalar, anneler, amcalar, yengeler, çocuklar, kuzenler, torunlar bir arada yaşardık. Hele bayramlarda, diğer gelen akrabalarla daha kalabalık sofralarda toplanırdık.   Bizim zamanımızda, şimdiki bir kısım sofuların zaman zaman hakaret edercesine kötülediği yılbaşı gecesi eğlencesi de yapardık.   Evet, en eski hatırladığım bir yılbaşı gecesini anlatayım. Sanırım 1969 yılbaşısı. Gündüzden dedemin aldığı bir iki tavuk, kesilip pişirilip tavuklu pilav hazırlandı evin hanımları tarafından. Sanırım şıllık tatlısı da. Yine bir kaç çeşit meyve ve çerez de vardı. Akşam yemeği büyük sofrada yendikten sonra, amcamların odasında pikap olduğu için o odaya geçildi. Sohbet, muhabbet arasında tatlı, meyve, çerezler yeniliyor. Erkekler tam hatırlayamıyorum ama ya iskambil veya tavla oynuyor, biz çocuklar da çocuk oyunları filan. Kadınlarsa bir yandan ikramları indirip kaldırıyor, bir yandan ellerinde el örgüleri kendi aralarında sohbet ediyor. Pikapta Zeki Mürenler, Nuri Sesigüzeller, Hamiyet Yücesesler çalıyor. Arada bir durup radyoda yayınlanan yılbaşı müzik eğlence programı da dinleniyor. Herkes saatin on iki daha doğrusu gece yarısı sıfır sıfır olmasını heyecanla bekliyor. Nihayet saat sıfır sıfır oluyor ve elektrikler kesiliyor, bütün şehirde. Bir alkış, ıslık, şaiya patlıyor ki yüzlerde sevinç. Mutlu oluyor bütün aile. Herkes birbirinin yeni yılını tebrik ediyor, saadetler diliyor. Eh artık 1969 yılına girildi. Vakit de epey geç oldu diye yavaş yavaş her aile kendi odasına çekilip mutlulukla, huzurla uykuya dalıyor.